Günce

 Bunca yıl sönmemiş umudum, Nisan değilse Mayıs, Perşembe değilse Pazar demiş bir şair... Bir Nisan gecesinde Mayıs bekçiliği yapıyorum belki de. Gecenin bu vakti, balkonda oturmuş, kapalı havada yıldızları görmeye çalışıyorum. Bulutlar izin vermese de bana eşlik eden martı ve güvercin sesleri içimi açıyor. Sessizliğin içinden gelen diğer uğultuları ayırt etmeye çalışırken gözlerimi kapatıyorum.    Bir kuş tüyünün balkonuma süzülmesini izliyorum. Başımı aksi yöne çevirdiğimde ise içinde kimlerin yaşadığına dair fikrim olmayan,yabancısı olduğum komşularımın çatısına bir martı konuyor. Sanki benim ona baktığım gibi o da bana bakıyor. Gözlerim net görüyor olsaydı diyebilirdim ki göz göze geldik. Ama bundan emin değilim.    Sakinleşiyorum yavaş yavaş. Ne istediğimi ararkeni, nerede olduğumu fark etmeye başlıyorum. Sırtıma yük ettiğim ne varsa bir bir hafifletiyorum. Balkonumda oturarak kitap okumak. Belki de sadece bu bile sakinleşmem için ihtiyacım olan bir şeydi. ...

          Nerede Kalmıştık?      Ertelenen herşey bir gün hatra geldiğinde ağızdan ilk çıkan sorulardan biri de budur. Nerede kalmıştım? Nereden devam edebilirim? Hiç başlamamak değil kötü olan. Yarım bırakmak ve belki de olmaması gerektiği kadar geç haıtrlamak. Hiçbir şey için geç eğildir kavramına inanan biri de olabilirsiniz ancak bzaen zaman kavramı sandığımız kadar adil davranmıyor olabilir. Nelere kimlere geç kaldık belki de farkında bile değiliz? Kimler toz olup uçup gitti, hangi manzaralardan habersiz biz geçip gidiyoruz dünyadan bi haberiz. Peki ya böyle olmasaydı dediğiniz oldu mu hiç? Elbette pek çoğumuz gibi...      Erteledikçe, kaçtıkça, görmezden geldikçe ve dahi kendimize, benliğimize ayırmadığımız tüm vakitlerce farklı olasalıkların nasıl yaşanacağını düşleyebiliriz. En acınası halimizde diğer olasılıkları hayal ederken içinde bulunduğumuz olasılığı yaşama keyfini kendi elimizden alıyor olmamız. Kaldığımız yerde...